Vanaf dat ik ziek ben, was DWDD een heerlijk uurtje TV per dag. Beetje up to date blijven met de wereld, want mijn eigen wereld had niet meer met de 'buiten-wereld' meer te maken. Mijn wereld was zo individualistisch, zo eenzaam, dat niemand mij begreep. DWDD was er voor mij om contact te blijven met de wereld waar in ik mei 2008 prompt werd uitgegooid! "Zo, ga jij maar op een andere planeet wonen voorlopig'.
Op die planeet woon ik nog steeds.
Al die jaren wilde ik graag een uitzending/opname bij wonen, maar jaar na jaar ging voorbij en nog steeds was ik niet in het kleine zaaltje in de Westergasfabriek geweest om de sfeer te mogen proeven.
Een paar weken geleden hoorde ik voor het eerst dat er een jubileum uitzending zou komen, vanwege het 10 jarige bestaan van DWDD en dat je kaartjes kon kopen om daarbij te kunnen zijn.
Kort samen gevat. Das gelukt en vanmiddag waren we erbij. Klappertandend op de bovenste rij in Studio 22. Klappertandend? Ja inderdaad. Ik dacht dat opnamestudio's altijd erg warm waren vanwege de grote hoeveelheid lampen die daar aan het plafond hangen, dus ik had mijn lief ook aangeraden om lekker alleen een T-shirt aan te doen en omdat het buiten vandaag ook nog gewoon zo'n 19 a 20 graden was, liepen we alle twee op onze slippers de studio in. Een maal aangeschoven naast onze voorgangers, voelde we allebei de airco in onze nek en rug.... brrrrr. Koud hier. Ik had nog een klein beetje hoop dat de temperatuur nog wel zou stijgen gedurende de opname, maar niet bleek minder waar. Het bleef koud. En koud, en koud en wij werden kouder en kouder en kouder. Niets om aan te doen bij ons. Koude voeten, geen sokken, geen schoenen maar slippers.... brrrrr.
De show zelf? Ja, ach, leuk om een keer meegemaakt te hebben. Veel poeha. Leuk om een paar kleine verhaaltjes te horen. Leuk om alle mensen die er omheen lopen te zien bewegen om alles draaiende te houden. Ik heb veel om me heen gekeken. Ik heb een paar foto's gemaakt. Ik zat gelukkig niemand in de weg, want we zaten op de achterste rij. Het was een leuk uitje, waar ik lang naar had uitgekeken. Alleen bij een 10-jarig jubileum had ik iets meer feest verwacht. Ook voor de bezoekers. Er was geen drankje na afloop (of vooraf) te krijgen. Kudde bezoekers in de rij naar binnen. Kudde bezoekers kijken naar een voorstelling. Kudde bezoekers de deur weer uit. Rij bij de ingang, rij bij de garderobe, rij om de zaal in te gaan. Twee en een half uur later in de rij de zaal weer uit, rij voor de garderobe, in een rij naar de parkeerplaats en in een rij het Mediapark weer af. Jammer. Had voor mij iets feestelijker gemogen.
Met mijn kleine fototoestelletje heb ik een blije Matthijs gekiekt.
Toch ben ik blij dat ik ben gegaan. Ik had het niet willen missen. Het was iets dat, zij het redelijk onderaan, op mijn bucketlist stond en dus kan ik weer iets afstrepen.
Klein verhaaltje dat ik niet kan laten om te vertellen, is dat ik stage liep als foto(journalist) bij het Parool in 1991, in de leer bij Wubbo de Jong en Peter Elenbaas. Sietze van de Zee was in die tijd hoofdredacteur en Matthijs werkte toen als redacteur bij de kunstredactie. We kennen elkaar niet, maar wat we wel hebben gedeeld als redactie is de impact van de ramp met het El Al vliegtuig dat zich door de flats van de Bijlmer boorde in 1991. Dat kan iedereen zich nog wel herinneren. In de eerste week na de ramp, was er ongelooflijk veel pers. Nationaal en internationaal. Satellietwagens langs de weg, allerlei talen. Ik zat in mijn eerste maand van stage. En wat was ik trots als een pauw, dat mijn foto op de cover van de middag-editie kwam. Ik had alle fotografen (ook Wubbo) overtroeft met mijn foto.
Een paar jaar later, 1996, werd Matthijs hoofdredacteur van het Parool.
Ik heb enorm veel geleerd in die 5 maanden dat ik daar full-time mocht meedraaien. Met dank aan Wubbo, Peter en Frans.
A en K waren erbij ;-) EINDELIJK!!
Marc Marie en Matthijs in de lach door Lucky TV tijdens de opnames van de jubileum uitzending op 3 oktober 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten