Het is 2013. Niet gedacht dat ik het zou halen. 2013. Buiten is het wit van de sneeuw. Over een paar dagen lig ik op het stand met waarschijnlijk een temperatuur rond de 30 graden.
Tijdens de feestdagen aan het eind van 2012 werd ik ziek. 'Gewone-mensen-ziek' zoals ik dat noem. Ziek waar je ook weer beter van wordt. Met bijna 40 graden koorts was ik behoorlijk van het padje af. Ik droomde enorm complexe wiskundige rekenuitdagingen waar geen eind aan kwam. Onoplosbaar, Eeuwig durend. Uitputtend. Zo uitputtend, dat ik hoopte dat ik niet meer wakker zou worden. Laat mijn leven voorbij zijn. Ik hou dit niet meer vol. Mijn leven voelt al alsof ik mijn tijd aan het uitzitten ben en 'extra lijden' kan ik bijna niet meer aan. Ik wil dan niet meer. Wat heeft mijn doelloos bestaan nog voor zin. De huisarts kwam op 'visite', constateerde wat er mis was en gaf me een antibioticakuur. Koorts rond de 40 graden hoort niet.
Een paar dagen later voelde ik me iets beter en moest enorm huilen om mijn depressieve gedachten van de afgelopen dagen. Ik moet iets moois doen voor mezelf. Voor mezelf! Los van de plannen van mijn lief.
En nu, twee weken later, heb ik mezelf getrakteerd op een last minute reis die we vorig jaar met z'n tweeën maakten.
Een reis die maar door ongeveer 540 personen per jaar wordt gemaakt. Zwemmen met bultrugwalvissen in een natuurreservaat midden in de oceaan. Iets waarvan ik een paar jaar geleden überhaupt niet wist dat het kon. Je kent de beelden uit de prachtige natuurdocumentaires van de BBC. Bultruggen onder water gefilmd door professionals. Vorig jaar maakten wij dezelfde prachtige beelden met amateurapparatuur. De beelden zijn een prachtige herinnering aan de adembenemende ontmoetingen die we gedurende een week op zee beleefden. Vorig jaar dachten we dat als je dit eenmaal gedaan had, dat je dan niet de behoefte zou hebben om dat nog een keer te willen. Het tegenovergestelde blijkt waar... het is verslavend. Ik weet niet wat duurder is... cocaïne of zwemmen met walvissen... maar het is een dure hobby geworden.
Over een paar nachtjes vertrekt mijn vliegtuig. En als ik een beetje bijgebruind ben, mag ik een week mee naar de walvissen.
Mijn depressie verdween als sneeuw voor de zon. Ik ruil straks letterlijk de sneeuw voor de zon.
Walvismama met paar weken oude babywalvis.
Gefotografeerd door ons in 2012.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten