21 december

Vandaag houdt de wereld op.
Vanaf het begin van dit jaar, is er een beetje aandacht besteed aan het einde van de wereld op 21 december 2012. Over het algemeen, nemen de mensen in mijn omgeveing deze aankondiging niet serieus. Gelukkig maar.
Persoonlijk vind ik dat wel een beetje jammer, want het zou ze beter doen beseffen in welke situatie ik me bevind. Het einde van mijn wereld ligt constant op de loer. Ik heb geen Maya-kalender, maar een 'kanker-klok'. Of zoals ik hoorde in een film: "Een schietgevaarlijke psychopaat die het alleen op mij gemunt heeft en àltijd in de buurt is. Ik weet niet wanneer ie schiet, òf ie schiet en waar ie me raakt". Dat gevoel is beangstigend en is bijna altijd aanwezig. Die psychopaat is absoluut niet voor rede vatbaar en ik heb er geen invloed op. Ik kan 'm niet wegsturen, buitensluiten, zelf ombrengen of gevangen laten nemen. Ik ben de enige die met 'm moet dealen. Er zijn momenten dat ik achteraf kan zeggen dat ik er even niét aan gedacht heb. Dat is fijn om te constateren. Met elk pijntje is ie weer in mijn omgeving en soms komt ie angstaanjagend dichtbij en soms zie ik de loop van z'n geladen pistool op mij gericht en ik kan dan alleen maar machteloos afwachten wat ie doet...
Sinds ik weet dat deze psychopaat om mij heen is, leef ik mijn leven anders. Ik heb geen tijd van leven meer. Altans, dat is wat mijn gezegd is op basis van wetenschappelijke ervaring en realiteit. Ik heb andere prioriteiten en ik heb geen zin en tijd meer in 'gezeur'. Langdradigheid is zonde van de tijd. Besluiten nemen is heel prettig. Ambitie is niet meer belangrijk. Mooie, waardevolle, fijne momenten, dat is waar het om draait. Niet morgen maar vandaag. Als iedereen daar iets meer mee bezig zou zijn, zou het een stukje aangenamer worden in de wereld denk ik.
De Maya-kalender heeft een aantal mensen een beetje aan het denken gezet. Morgen is niet vanzelfsprekend, ook al lijkt dat wèl zo. Voor mij gold dat vier en een half jaar geleden ook.
Nu niet meer.
Misschien moet ik ook maar in het Franse dorpje Bugarach aan de voet van de Pyreneën gaan wonen, want daar schijn je de ondergang van de aarde te overleven. Of er daar op dit moment minder psychopaten zijn vraag ik me af...

 Thunder and lightning

Frozen planet

Kapper

Na 3 maanden ging ik gisteren weer 'ns naar de kapper. Geen gewone kapper, maar zo'n kapper waar je ook naartoe mag van de verzekering als je geen haar meer op je hoofd hebt. Door chemotherapie bijvoorbeeld. Een kapper waar je in een kamertje apart van de andere klanten, samen met jou persoonlijke kapper/kapster op zoek gaat naar de 'pruik die bij je past'. Een pruik die bij je past... Hmmm Een pruik die bij je past... Bestaat er überhaupt een 'pruik die bij je past?'
In mijn geval was dat best lastig want ik had heel kort haar. Een soort kuifje dat overloopt in een hanenkam, maar dan net niet helemaal kaal aan de zijkanten van mijn hoofd. Standje 5mm op de tondeuse. Pruiken met dat kapsel bestaan niet. Dus werd het zoeken naar een lullig alternatief, want kaal met prednisonhoofd is al helemaal geen gezicht. Mooi kaal is niet iedereen gegeven. En als je haar in de zomer uitvalt als je gezicht al redelijk gebruind is, is een kaal chemohoofd erg wit en flets. Een soort van wit-transparante badmuts eigenlijk. Het ziet er heeeel erg kanker uit. En omdat ik aan de chemo was, mocht ik ook niet in de zon, want daar kreeg ik dan weer kanker van... "maar die had ik toch al?!" Ja, maar dan had ik een groter risico op huidkanker... "Oh..."
Met een aantal pruiken in de 'paskamer' ging ik aan de slag. Hilarisch en verdrietig tegelijk. Maar mijn lieve betrokken kapster had haar huiswerk goed gedaan en kwam heel voorzichtig vertellen dat ze misschien wel iets voor me gevonden had. Maar ik moest niet boos op haar worden, want het was maar om te proberen. Laat maar zien, zei ik. Is goed, maar het is een herenpruik... ik hoop niet dat je dat erg vindt... Nee, ik denk het niet. "Kijk", zei ze terwijl ze de doos met pruik tevoorschijn haalde, "de pruik doet me denken aan het kapsel van een Duitse voetballer... hoe heet ie ook al weer Schweinsteiger ofzo??!"
Ik had geen idee en ik hou helemaal niet van voetbal, dus ik werd alleen maar nieuwsgieriger. Ze haalde 'm uit de doos en ze zette 'de kam' op mijn hoofd. Ach, dacht ik, dat zou best kunnen. Ik had al zo'n 8 andere pruiken op gehad en die waren het allemaal zeker niet, maar hier ging ik zowaar over twijfelen.
Uiteindelijk heb ik voor deze pruik gekozen. Ik heb 'm maar zelden op gehad, want het zit gewoon niet lekker, zo'n cavia op je hoofd, zoals Marc-Marie Huijbregts het noemt. Grappig is dat ie bij Arthur ook wel kon...

Gister ging ik naar de kapper om mijn haar te laten knippen, want inmiddels heb ik alweer 2 jaar haar op mijn hoofd. Niet veel, maar de moeite van het knippen waard. Deze speciale kapperszaken, waar je jezelf een pruik kan laten aanmeten, zijn niet bedoeld voor 'gewone klanten'. Althans, deze waar ik naartoe ga is zo. Als je een pruik hebt besteld, mag een jaar lang terugkomen voor onderhoud en als in de tussentijd je haar weer groeit, knippen ze dat ook zonder verdere kosten. Een heel jaar. Daarna moet je gewoon weer op zoek naar een reguliere kapper. Na een jaar onderhoud, kletsen en knippen ging ik afscheid nemen, maar de dames van deze zaak waren zo blij dat ik er na een jaar nog was, dat ik mocht blijven komen tot ik dood was, want lang zou ik per slot van rekening volgens de prognose van mijn artsen niet meer leven. Ik was blij, want ik was en ben nog steeds heel tevreden over hun zaak. En zelfs, nu ik al twee en een half jaar verder ben, mag ik nog steeds terugkomen. Ongelooflijk! Elke keer vraag ik of het nog mag en dat ze me écht moeten zeggen wanneer ik niet meer mag komen. Nu hebben we de afspraak dat als ik bel voor een volgende afspraak, ze me eerlijk gaan vertellen of het uitkomt of niet...

Ik met 'hanenkam-pruik'

Arthur met 'hanenkam-pruik'

Vaas

De hoeveelheid bloemen die ik de afgelopen jaren heb gekregen is enorm. Als je ziek bent, krijg je bloemen. Ik vroeg me altijd af waarom. Maar na zoveel boeketten, groot, klein, monochroom, bont, tropisch, eenzijdig, herfst, lente, zomer of winter, ben ik bloemen in een vaas gaan waarderen.
Wat een verscheidenheid! Ik heb er soms tijden naar gestaard. Hoe ingenieus zo'n bloem in elkaar zit. Prachtig!
Vazen heb ik genoeg, want sinds een paar jaar 'spaar' ik retro 'West Germany vazen' met veel lelijke lavaglazuren en bonte kleuren. Je herkent ze zo als je op een rommelmarkt de kramen afstruint. Bij elkaar heb ik er wel 100.

Vandaag heb ik als vriendendienst een paar ander soortige vazen gefotografeerd voor Frouwkje Heering. Zij wil graag op de keramiekmarkt in Dwingeloo staan op Hemelvaartsdag 2013 en moet foto's insturen om kans te maken om ingeloot te worden. Ik heb mijn best gedaan. Studiofotografie is totaal niet mijn ding, maar uiteindelijk ben ik tevreden over het totaal resultaat. Frouwkje ook gelukkig. Deze vazen hoeven bijna geen bloemen meer in zich te dragen, want de bloemen zijn vereeuwigd op de buitenkant van de vaas. Nu voor haar duimen dat ze op de markt mag staan...

Detail van vaas gemaakt door Frouwkje Heering

Detail van vaas gemaakt door Frouwkje Heering

30 maanden

Vandaag, precies 30 maanden geleden kreeg ik te horen dat ik nog tussen de 3 en de maximaal 12 maanden zou leven. Tsja, en dan is het nu 30 maanden verder. Fijn?! Ja, natuurlijk! Maar makkelijk was het niet.
Vanaf vandaag zou ik mezelf willen pushen om te schrijven over... ja waarover eigenlijk? Ik weet het niet zo goed, maar soms heb ik het gevoel dat ik iets kwijt wil. Dat ga ik dan maar doen.


Ik zal beginnen met het uitleggen van de titel van deze blog:

"DE ZWARTE DOOS VAN VLUCHT K.L. 15.5.08".

Op 15 mei 2008 kreeg ik te horen dat ik kanker had. Vanaf dat moment zit ik in een vliegtuig met vluchtnummer K.L. (mijn namen Karen Lieke) 15.5.08 (de vertrekdatum). Vanaf die eerste dag verzamel ik gegevens in de vorm van foto's, dagboeken, medische gegevens, reisverslagen van onze reizen naar bijzondere plaatsen op deze aarde. Hoofdbestanddeel is foto's, want ik ben fotograaf van beroep. De gegevens komen allemaal in 'de zwarte doos' van deze vlucht en op het moment van crashen, kunnen de gegevens van deze vlucht teruggevonden worden in de zwarte doos. Een reconstructie kan gemaakt worden.

Vlucht naar La Palma