Lapland met mams

Een Bucketlist van een ander is ook interessant.
Mijn mama van inmiddels bijna 80, wilde heel graag naar Fins Lapland. Voor het Noorderlicht en de husky's en de bergen sneeuw.
Lastig genoeg, kreeg ze niemand met haar mee naar het koude noorden.
Tot ik opperde: "Dan ga ik toch mee?!". Lijkt me mooi. En leuk ook om samen een week samen op reis te zijn.
We kunnen het goed met elkaar vinden en samen zijn we een goed team.

Reis geboekt. Appartementje net buiten het dorpje Levi, ver boven de noordpoolcirkel en grote kans op noorderlicht.
Auto erbij gehuurd, zodat we lekker onafhankelijk konden toeren in de omgeving van Levi.
Husky-toeren van te voren geboekt. Een keer in het donker, met eventueel noorderlicht tijdens de tocht en een keer overdag, om lekker van de sneeuwlandschappen te kunnen genieten.
Bezoekjes aan de sneeuwhotels in de buurt stonden ook op de agenda.
Op de laatste dag nog een sneeuwscootertrip geboekt.
Alles was leuk, mooi en verliep soepel. Fijn dat we met onze eigen auto overal naar toe konden.

Vlakbij ons appartement was een groot bevroren meer. De plek om goed naar het noorderlicht te kunnen kijken. Geen 'vals licht' in de buurt en veel zicht op de hemel.
Noorderlicht is er niet elke dag. En als het er is, hoop je dat het niet bewolkt is, want dan zie je nog niks.
Wij hadden geluk.
Twee van de zeven avonden/nachten was het helder genoeg om de onvoorstelbare lichtshow te aanschouwen.
De tweede avond nog beter dan de eerste. Die tweede avond waren we niet bij 'ons meer', maar als laatsten in het sneeuwhotel net boven Levi, wees een medewerker ons op het noorderlicht dat nu te zien was.
Onze auto stond als enige nog op de grote parkeerplaats en we konden heel comfortabel vanaf onze voorverwarmde autostoelen naar het noorderlicht kijken.
Op de momenten dat het spectaculair fel was, stapte ik uit de auto en probeerde foto's te maken.
Mijn kleine fototoestel had z'n beperkingen en ook had ik geen statief. Toch heeft het nog best mooie foto's opgeleverd. Maar het zien van het noorderlicht 'live' met alle beweging en verandering is onbeschrijfelijk mooi. Niet in 1 beeld te vangen...
Hier een paar beelden dan!

6102016 Mevrouw Jansen

Gister, op 6-10-2016 is mevrouw Jansen, in mijn armen, overleden. Euthanasie. Het ging niet meer.
Mevrouw Jansen en ik waren ruim 19 jaar samen. Ik zag haar in 1997 geboren worden, op een middag in het voorjaar. Samen met 4 broertjes.
Negen weken later kwam ze bij mij wonen. In een vreemd nieuw huis, zonder mama en zonder broertjes, maar met een nieuw baasje die verschrikkelijk veel van haar hield.
De eerste nacht was spannend. Het huis was in 'no time' bekeken en besnuffeld. Haar eten was ook lekker en voor haar eerste plas begeleide ik haar naar haar eigen toilet. Die heeft ze altijd kunnen vinden, op die ene keer na, dat ik haar per ongeluk op de verkeerde etage had achtergelaten en vervolgens de deur achter me dicht had gedaan. Toen heeft ze haar hoge nood in de douche gedaan! Hoe netjes!
De avond viel. Moe van het spelen en van het ontdekken, gingen we samen naar de slaapkamer.
Daar nestelde ze zich in mijn nek en viel in diepe slaap.

Ruim 19 jaar later, is ze ingeslapen. Ze lag bijna op dezelfde plek als onze eerste nacht samen.