Planeet (geschreven in oktober 2013)

Nou, dat gaat lekker, dat schrijven.
Hoe vaak komt er iets in me op waar ik over wil schrijven? Nou best vaak, maar meestal als ik in bed lig. Ik neem me dan voor om er de volgende dag voor te gaan zitten.
Die volgende dag ben ik mijn voornemen weer vergeten.
Mijn brein laat me regelmatig in de steek. Late bijwerking van de chemo én de bestraling? Of gewoon 3 jaar ouder geworden?
Ik vergeet soms dat ik ergens geweest ben. Dat kende ik niet van mezelf. Soms vergeet ik ook belangrijke verhalen die vrienden mij verteld hebben. Vreselijk vind ik dat. Ik was altijd heel erg goed in 'op de hoogte zijn' van iemands situatie in zijn of haar leven. Nu moet ik elke keer een soort van samenvatting vragen om te checken of ik nog up-to-date ben. En het valt me op dat ik dat vaak niet ben.
Frustrerend.
Na mijn eerste behandelronde in 2008, merkte ik al dat ik getallen niet meer kon onthouden.
Pincodes, telefoonnummers, tancodes, kilometerstanden en dat soort dingen. Getallenreeks bekijken; een paar stappen doen; getallenreeks nodig hebben; getallenreeks vergeten. Totaal blanc! Geen herinnering. Niks. Leeg.
Vóór 2008 had ik geen agenda nodig voor afspraken. Nu weet ik zeker dat als ik het niet opschrijf, ik het vergeet.

Nu dus ook met verhalen en met situaties waar ik zelf in voor kwam. "Was ik daarbij?" vraag ik of en toe aan mijn lief. Jaha, zegt hij dan... "oh" denk ik dan bij mezelf... "vertel 'ns? Want ik kan me er niks van herinneren"

En schrijven vergeet ik dus ook. Vier maanden geleden voor het laatst. (deze tekst schreef ik oktober 2013, maar vergat ik 'online' te zetten)
Toen schreef ik over een lief vriendinnetje dat het leven niet meer zag zitten en er zelf een eind aan maakte in een vlaag van enorme efficiëntie. Extreem 'geen zin meer in het leven'.
Dat 'geen zin meer in het leven' gevoel, overvalt mij de laatste weken meer dan me lief is. Zolang ik 'niet te diep ga', ben ik in staat om hulptroepen in te schakelen. Psycholoog, dagindelingsschema, 'happy-pilletje' en dagelijkse telefoontjes van mijn lief, die er voor zorgt, dat ik daadwerkelijk mijn bed uit ga, nadat mijn wekker is gegaan. Zo kom ik mijn dagen redelijk door. Met hier en daar een afspraak, een bioscoopbezoekje of een huishoudelijke klus.
Zonder een realistisch langdurig doel voor ogen te hebben, vind ik het lastig om 'mijn tijd' uit te zitten. En zeker als er extra tegenslagen ongevraagd op mijn pad komen. Tegenslagen die eigenlijk niet nodig waren, maar die ontstaan door gedrag van anderen. Laksheid, onprofessionaliteit, slordigheid en met name onaardigheid trek ik niet meer. Ik kan er niet meer tegen. Energieverspillers en tijdrovers zijn het. En van beiden heb ik niet zoveel meer.
Liever besteed ik mijn energie aan het zoeken naar nieuwe doelen op korte termijn. Samen met mijn lief iets ondernemen staan nog steeds op nummer 1. Tijd samen doorbrengen, daar word ik het meest gelukkig van. In de afgelopen maanden hebben we samen gelukkig weer veel zeer mooie momenten meegemaakt. Highlights? Het onderwaterleven! Wow. Alsof je je op een andere planeet begeeft, terwijl het dezelfde planeet is, als die waar wij in leven. Zo anders, zo divers, zo enerverend, zo verrassend, zo kleurrijk, zo... tsja... soms onbeschrijfelijk mooi!
Mijn volgende doel is alvast geboekt. Wederom een onderwater avontuur. Nog 4 maanden in acceptabele toestand zien te overleven. Als ik die tijd haal, ben ik weer thuis na een nieuw avontuur.

 Familie clownvis in de stroming

 Laagvliegende manta boven het hoofd van mijn lief

Schildpad komt me even uitchecken

lustrum

Vandaag, 16 juni 2015, mag ik mijn lustrum 'ongeneeslijk ziek' vieren.
Vijf jaar geleden bracht mijn lief mij naar het Daniel den Hoed, omdat ik geen zinnig woord meer kon uitbrengen en ik verging van de hoofdpijn.
Een tumor in het formaat van een golfbal was de boosdoener.

Ik voelde me eenzaam vandaag. Verjaardagen staan op een verjaardagskalender. Overlevingsjaren omdat je ongeneeslijk ziek bent staan niet bij mensen op de kalender.
Deze dag is voor mij belangrijker dan elke verjaardag die ik heb meegemaakt.

Hoe zag mijn dag er uit?
De laatste 6 a 7maanden ben ik veel bezig op Marktplaats en kringloopwinkels. Bijna een verslaving. Zoeken naar leuke jaren 60-70 spullen voor ons benedenhuis. Dat benedenhuis wil ik(we) gaan verhuren als vakantie-appartement, maar dan wel in 'Happy-70's-stijl'. Op dit moment weer heel hot en hip.
Van het een kwam het ander. Er moest toch ook wat vernieuwd en verbouwd worden, want de norm voor onbekende logees is anders dan de norm van vrienden die af en toe blijven logeren in het benedenhuis.

Dagen werden weken en weken werden maanden.
Nu is het een kwestie van de 'teveel aan spullen' naar zolder te verhuizen en het huis zo in te richten dat het 'geschikt' is voor verhuur aan 'vreemden'.
Het wordt, al zeg ik het zelf, erg leuk en VET HAPPY 70'S. Wat zijn er toch een hoop leuke dingen te vinden...

Oh ja, hoe zag mijn dag er uit?
In bed gelegen tot 12:30 uur. Om 12 uur het nieuws gekeken vanuit bed. Ik voel me de afgelopen week 'gewone mensen ziek', hoofdpijntje, hoesten, beetje koortsig, dus zin in slapen is vrij groot.
12:30 uur eruit. Neef P. komt om 13:10 uur bij ons in de tuin klussen. Voor het eerst. Omdat hij geslaagd is van zijn middelbare school en hij eigenlijk niet zoveel te doen heeft en op deze manier ook nog een zakcentje verdient, komt hij bij ons zevenblad trekken. Fijn...

14:00 uur de deur uit en met de auto naar Zoetermeer, de Pergrimshoeve. Een tweedehands winkel gerund door vrijwilligers, waarvan de opbrengst naar goede doelen gaat, die alleen op dinsdag vanaf 15:00 uur open is en op de laatste (of eerste, ik weet het niet meer) zaterdag open is.
Om 14:30 uur afgesproken met lieve vriendin E uit Bleiswijk. We gaan samen het avontuur beleven om al een half uur van te voren daar voor de deur te wachten. Leuk is het, want voor 15:00 uur verzamelen er met name handelaren, die als eerste het pand binnen willen op zoek naar de krenten in de pap, de spelden in de hooibergen, want wie weet zit het pareltje er wel tussen... Mannen van 55-60+, dure spijkerbroek, blouse met een merkje en een veel te grote smartphone. Waarschijnlijk hebben ze die nodig omdat ze anders het schermpje niet meer kunnen lezen. Grappig om te zien dat er bijna een puberaal gedrag ontstaat. Een beetje voordringen in de rij voor de nog gesloten deur levert scheve blikken op. En daar dan weer grapjes over maken levert nog meer scheve blikken op... Er wordt nog even snel op de smartphone's gekeken op de websites van designwinkeltjes, om inspiratie te hebben waar naar te zoeken. Welk gedeelte ga je naartoe? De Lampen, de meubels, de elektronica? Wat is slim? Wie gaat waar heen? Er ontstaat werkelijk een run op het moment dat de schuifdeuren opengaan. Mensen mopperen dat ze aan de kant geduwd worden. E en ik gaan naar de eerste etage. E naar het servies, ik naar de slaapkamerafdeling, in de hoop dat er een mooie jaren 70 deken te vinden is.
Samen met E een kopje koffie gedronken en geproost op mijn lustrum. E is altijd heel attent en meelevend. Bij haar mijn traantjes kunnen laten rollen.

Onze wegen scheidden weer en onderweg naar huis, kreeg ik een sms van mijn lief, dat hij en zijn moeder alvast een wijntje aan het drinken waren om mijn lustrum te vieren. Toen ik thuis kwam met mijn buit uit de pelgrimshoeve, vond ik een supermooie bos bloemen op de tafel. Lekker jaren 70-stijl. In de tuin begroette ik mijn lief en zijn moeder, maar lang konden we niet blijven, want ik had gereserveerd in een restaurant op fietsafstand. Restaurant Mazie in de Maziestraat. In het NRC staat dit restaurant in de top-zoveel  van restaurants die veel met groenten doen. Goeie recensies. Ook voor vega-eten.

Buiten zitten? Of toch maar binnen. Geen zonnetje meer in het smalle steegje. Temperatuur ondertussen net onder de 20 graden. Binnen aan een tafel voor 2. Een verrassingsmenu van 5 gangen stond ons te wachten. De rest van het publiek was redelijk chic en gemiddeld wat jaartjes ouder. Naast ons kwam een meneer met hardloopschoenen zitten, hierdoor waren onze slippers niet meer helemaal raar.

De bediening was rustig en vriendelijke. Het plan was om een voorgerecht, tussengerecht, tussengerecht, hoofdgerecht en een dessert te gaan eten, met bijpassende wijnen. Maar of we alvast een aperitiefje wilden, champagne ofzo. Nou, dacht ik, lekker, maar mogen we dat ook overslaan? Kunnen we ook gelijk beginnen met de 5 gangen? Ja dat kon ook. Gelukkig, want 5 keer wijn bij 5 gerechten, was voor mij al een behoorlijke hoeveelheid. Gelukkig was er de mogelijkheid van halve glazen. Klein hapje kwam op tafel, wijn werd ingeschonken. Klein hapje hap slik weg... tweede kleine hapje kwam, hap slik weg... wijn ook op. Zo dachten wij, dat zijn kleine hapjes? En waar bleef de tweede wijn tijdens het tweede hapje? Toen kwam er iemand vertellen dat het 1e gerecht er bijna aankwam en dat de wijn voor dat gerecht bedoeld was... oh... die's op... beetje erbij dan maar.
Voorgerecht, tussengerecht, tussengerecht waren verrassend lekker. Nieuwe dingetjes, mooie smaken. Een feestje. Alles werd keurig uitgelegd. Hoofdgerecht weer totaal anders. Mooie presentaties, lekkere halve glazen wijn. Zelfs 5 halfjes waren voor mij al teveel.
Dessert met bitter, zuur, zoet, ijs, chocola, bloemblaadjes, rum, banaan...om je vingers bij af te likken
Met mijn lief nog even de dag van 5 jaar geleden doorgenomen en over 'de dingen die je nog zou willen doen' gefilosofeerd. Lekker ontspannen. Fijne avond. Een lustrum gevierd! Het was het absoluut waard om gevierd te worden...